تئودور رزولت هیچ معنایی برای من ندارد و من هیچ شناختی از زندگی تاریخی و سیاسی ایشان ندارم اما یک نقل قول از ایشان هست که با هر بار خواندنش به بیشتر تلاش کردن ترغیب می شوم.
“کسی که انتقاد می کند شخص مهمی نیست. نه شخصی که به لغزش های فرد قوی اشاره می کند، یا درباره کار انجام شده شخص دیگری می گوید که می توانست بهتر هم باشد. اعتبار و احترام از آن کسی است که پا به میدان می گذارد، کسی که صورتش با خاک و عرق و خون پوشیده است، کسی که با شجاعت تلاش می کند، خطا می کند، بارها و بارها کم می آورد چون تلاش کردن بدون خطا و کم آوردن غیر ممکن است. اما در نهایت کار را همان کسی انجام می دهد که تلاش می کند. کسی که اشتیاق بزرگ را می شناسد، فداکاری بزرگ را می شناسد، کسی که خودش را در راه چیزی که ارزش دارد خرج می کند، کسی که می داند در بهترین حالت پیروزی بزرگی کسب می کند، و در بدترین حالت اگر شکست بخورد، حداقل با شجاعت شکست می خورد، جایگان این افراد به هیچ وجه با روح های سرد و ترسویی که نه شکست را می شناسند نه پیروزی را یکسان نیست.”
پینوشت: دلم برای همه آدمهایی که به هرچیز ایران از خرابه های تخت جمشید تا ضریب هوشی ایرانی افتخار می کنند اما حتی یک نکته مثبت درباره عراق یا افغانستان و سایر کشورها نمی توانند بگویند می سوزد.
