جایی داشتم می خواندم که “برای ایرانی زوده” که از هوش مصنوعی بترسد. چون ما کشور کوچک و زبان محدودی داریم و تا خودمان برای آن، محصول هوش مصنوعی توسعه ندهیم کسی اینکار را نخواهد کرد.
این منطق سطحی و ساده لوحانه است.
یاد دوره صفوی و اوایل انقلاب صنعتی افتادم و توسعه توپ و تفنگ و آنها فکر می کردند این چیزها برای ایران نیست. تا اینکه عثمانی به ایران حمله کرد و توپ و اسلحه داشت و ما شمشیر داشتیم.
تکنولوژی تحول آفرین زمین بازی را عوض می کند نه قواعد بازی آن را.
این عوض شدن چیزی مانند برخورد کشتی به صخره است ما تا دیروز در کابین خودمان نشسته بودیم و از صدای امواج لذت می بردیم اما امروز آب به کابین رسیده است. یا شروع به شنا کردن می کنیم یا با کشتی غرق می شویم.
اقتصاد بین المللی این حرفها سرش نمی شود که ما زبان و کشور کوچکی هستیم. امروز درباره آمار صادرات چین به کشورهای مختلف می خواندم که در آن لیست ایران پنجاهمین کشور بود از نظر حجم واردات از چین بود. ما می دانیم که چین علاوه بر توسعه زیرساخت های مختلف برای تولید محصولات مختلف ، کانالهای مختلف توزیع را هم پوشش داده است و چند سالی است که ازهوش مصنوعی در علی بابا و تنسنت استفاده می کند.
ما در حال رقابت با دیگر کشورها هستیم چه این رقابت را بپذیریم چه نفی کنیم آب به کابین رسیده است و اگر نجنبیم شمشیر بدست جلوی توپ خواهیم جنگید.
پینوشت: نوشتن متن کوتاه علاقه ام است و این نوع نوشته ها ذاتا سخت کوتاه می مانند و مثل الان ناقص تمام می شوند.
