اخیرا خبر تولید هواپیمای ایرانی را شنیدم و نا خودآگاه این خبر را با خبر خرید 78 هواپیمای دریم لاینتر بوئینگ توسط عربستان مقایسه کردم.
تکنولوژی ساخت هواپیما مثل سایر تکنولوژی های پیشرفته دیگر برای دستیابی نیاز به زمان و منابع بسیار زیادی دارد و به سختی می توان در این زمینه ها موفقیت قابل اتکایی کسب کرد که بتواند برای کشور مزیت رقابتی ایجاد کند یا شرایط عمومی کشور را بهبود دهد.
اما چه ذهنیتی باعث می شود ما همچنان بخواهیم برای تلاش های جسورانه مانند این اقدام کنیم؟
چرا عربستان اینکار را نمی کند؟
فرق جسورانه با عاقلانه می تواند ذهنیت ما را کمی روشن کند. در ذهن من جسورانه یعنی اینکه احتمالا 90 درصد شکست خواهیم خورد و عاقلانه یعنی اینکه شانس موفقیت 80 درصد به عهده خودمان است.
آیا ما عاقلانه فکر نمی کنیم؟
قطعا ما سیاست مداران باهوش و عاقلی داریم.
پس چه می شود که هنوز دست به تلاش های جسورانه می زنیم و به دنبال رسیدن به رسیدنی ها نیستیم.
جواب دادن به این سوال راحتتر می شود اگر ابتدا به این سوال جواب بدهیم: چرا در حالی که کوه های اطراف تهران حدود 4000 متر ارتفا دارد ما برج میلاد 435 متری برای کارهای مخابراتی می سازیم؟
به گمان من سود در ساخت برج میلاد است
سود در ساخت و تولید هواپیماست
سود در ساخت پراید است
سود چه کسی تعیین می کند که بوئینگ 787 بخری یا هواپیمای جنگ جهانی دوم را مستقیما و با هزینه های بالاتر تولید کنی.
